Hoe ik mijn burnout ontdekte en er weer bovenop kwam

Het is juni, en op dit moment ben ik enorm happy met de zomer. Heerlijk zonnige dagen, vogels in de tuin, zwaluwen in de lucht. Ik geniet van al die kleine momenten.Ik kan mijn dag dan fantastisch opstarten door in de tuin te zitten met mijn dankbaarheidsdagboek. Om dan te schrijven waar ik dankbaar voor ben is een makkie. Dat is wel eens anders geweest.

6 jaar geleden was voor mij een juni met een dieptepunt. De maanden ervoor, zo vanaf maart ongeveer, voelde ik me leeglopen. Alsof niets er meer toe deed. Geen energie, geen puf, ik vond alles best, geen sprankel waar ik intens blij van werd. Volledig afgevlakt. En elke avond een huilbui. Ik hing op de bank en de kilo's vlogen erop.

Ik had donders goed in de gaten dat het niet goed ging. Er was iets aan de hand en ik moest ingrijpen. Dus eerst maar eens om een check up bij de huisarts gevraagd. Na wat testen kreeg ik uiteindelijk de diagnose burnout.....

Je zou denken dat dat rauw op mijn dak zou vallen, maar gek genoeg viel er een last van me af. Ik wist volledig waar ik aan toe was. Wat er met mij aan de hand was en wat ik te doen had. Er was maar een ding mogelijk... ik moest met mezelf aan het werk.

De boodschap was overgekomen.

Sinds ik mijn kinderen heb, ben ik bepaald gedrag van ze, als peuter, gaan beoordelen. Ik ben gaan kijken waarom ze dingen deden die ze deden, en ik herkende veel van mijzelf als kind.

Als kind heb ik altijd vraagtekens gehad bij waarom ik was zoals ik was. Nu omschrijf ik het als bang zijn voor het onbekende. Toen had ik voor alles, waarvan ik niet wist wat er op me af kon komen, buikpijn. Ik ervaarde intense emoties, was bijna "verliefd" als ik goeie muziek hoorde. Ik voelde dat in mijn buik, en hetzelfde had ik als ik brieven aan het schrijven was. (psst, dat was mijn passie, maar dat kon ik toen nog niet benoemen).

Nu weet ik dat ik dan maximaal in contact was met mijn ziel, mijn diepste zijn. Nog steeds ervaar ik dit, alleen als een volwassene. En doordat ik leerde dat mijn peuter hooggevoelig was, ontdekte ik dat dat de dingen waren waar ik al die jaren zelf tegenaan gelopen ben. Ik ontdekte dat ik zelf ook hartstikke hooggevoelig was. Het voelde als thuiskomen. Alles viel op z'n plek. Ik dacht: dus daarom ervaarde ik dit als kind zo. Ik was 35 toen het kwartje viel.

Sinds ik weet dat ik hooggevoelig ben, ben ik erg op zoek geweest naar hoe ik dat een bewuste plek kan geven in mijn leven. Ik wilde het niet als een belasting zien, want hoogsensitiviteit kan soms knap lastig zijn. Ik wilde het als een verrijking zien. Want dat is het gewoon. Maar mijn omgeving vond mij niet ineens anders dan anders. Ik voelde me anders, rijker, en ging daar ook naar handelen. Meer intens leven. Meer richten op dat wat er toe doet. Meer intens leven. Meer richten op dat wat er toe doet, en mezelf soms in bescherming nemen wanneer nodig. Maar anderen zagen dat niet aan de buitenkant en vonden het misschien wel raar dat ik ineens anders in het leven stond. Dat was wat het inzicht met mij gedaan had. Een mega groeisprong. In feite was ik natuurlijk nog steeds dezelfde Linda, alleen rijker. Het is niet als een diagnose van de huisarts, waarbij je weet nu moet er iets veranderen. En waarbij je omgeving weet dat ze daarin mee moeten gaan.

Het is alsof je zoekende bent naar jezelf.

En dat zoeken ging nog niet 1-2-3 naar wens.

Ik was me ineens bewust van waar mijn grenzen lagen, maar kon ze op een of andere manier niet duidelijk aangeven.

Als ik 100% mezelf zou willen zijn in mijn hooggevoeligheid, dan zouden er drastische veranderingen nodig zijn, en dat was niet denkbaar met inmiddels twee kleine kinderen, dus daar gaf ik niet aan toe. Je bent moeder dus, turbo shift en gaan met die banaan!

Vanaf het moment dat ik wist dat ik hoogsensitief was, totdat het spaak liep, was ik 8 jaar in de turboshift verder.

En een spagaat tussen wat je wilt neerzetten en wat je diep van binnen voelt houdt je niet heel lang vol.

Bij mij uitte het 6 jaar geleden dus in een burnout.

Daar zat ik. Een "soort van" blij dat de bom was gebarsten, want nu kon ik "legaal" een pas op de plaats maken. Ik had een diagnose en mijn omgeving kon daar in meegaan. Tenminste, zo voelde het. Ik mocht nu een stap terug doen. Ik hoefde niet meer te jongleren. Ik mocht om hulp vragen. Ik mocht tijd voor mezelf nemen. Ik kon mijn turboshift uitzetten. En ik wist, nu heb ik de gelegenheid om mezelf totaal binnenstebuiten te keren, en op te ruimen wat ik kwijt wil, en me te verrijken met wat ik wil toevoegen.

Ik was inmiddels bijna 44, en besloot een maand of 2 denkpauze in te lassen, om uit te vinden op welke manier ik dit wilde gaan aanpakken. Het was net rond de vakantietijd. Heel bewust heb ik die keuze gemaakt.

Dat ik wel wat hulp kon gebruiken bij het puinruimen, zag ik wel in. Maar ik wilde voorkomen dat ik van discipline naar discipline zou hobbelen om een teleurstelling van mislukte pogingen te voorkomen. Ik wilde heel goed aanvoelen wat bij mij paste. En wilde niet bij de eerste de beste psycholoog op de bank belanden. Ondertussen gingen we op vakantie en kon ik in alle rust hier eens over nadenken.

Ik kreeg van een oud collega de tip om een boek te lezen. "Je kunt je leven helen" van Louise Hay. Het had haar door haar scheiding geholpen zei ze. Ik besloot het boek te kopen en er een projectje van te maken.

Ik kocht een vrolijke laptoptas, een slotje erbij, want dit ging mijn relaxkoffertje worden, voor mij alleen, en voor niemand anders! Ik kocht een prachtig notitieboek met een bijbehorende pen, wat markers, een leuke gum en potloden en een boekenlegger. Ik deed al deze spullen, met het boek van Louise Hay in mijn "relaxkoffer" en begon elke dag een stukje te lezen en een stukje te schrijven.

Van Louise leerde ik de affirmatie: "Ik waardeer mezelf" en zei het 300 keer per dag, ook al voelde ik het nog niet op en top. Op weg naar het toiletgebouw, de kampwinkel, het zwembad, of het Gardameer, waren mijn loopjes vervuld met: "Ik waardeer mezelf, ik waardeer mezelf, ik waardeer mezelf." Tot ik een shift voelde, dat ik de waardering voor mezelf inderdaad voelde, en er een kracht ontstond.

Ik ging me verdiepen in verschillende therapievormen. Haptonomie, Body Mind Centering, van alles las ik door en overal verdiepte ik me in.. Totdat ik de tip kreeg om eens te kijken naar Cranio Sacraal Therapie. Het was een milde therapievorm waarbij onbalans wordt opgeruimd en er weer plaats wordt gemaakt voor wat er oorspronkelijk was. Jezelf. Dit moest het worden!

Ik vond een therapeute die net (helaas) vanuit mijn woonplaats was verhuisd naar Apeldoorn. Zij werkte holistischer dan de gemiddelde Cranio Sacraal Therapeut, en dat was wat mij enorm aantrok. Ik was op zoek naar iemand die mij aanvoelde. Iemand waarbij ik maar weinig uitleg hoefde te geven. Iemand die mij begreep.

Dit was wat ik zocht en wat ik had gevonden!

Na mijn vakantie. Begon ik met mijn ritjes naar Apeldoorn, want het was ook nog eens niet naast de deur. Maar het gaf me naast dat ze een geweldige therapeut was, ook het gevoel dat ik er even "uit" kon voor mezelf. Om aan mezelf te werken. Daarbij was ik nog nooit een held achter het stuur op de snelweg, en in het kader van "ik keer mezelf binnenstebuiten", besloot ik die ook maar gelijk aan te pakken.

Door elke dag te lezen, te schrijven, te affirmeren, de adviezen van mijn therapeut in de praktijk te brengen, tijd voor mezelf te nemen, me positief in te stellen en negatieve woorden en gedachten te elimineren en hier een ritueel van te maken, dat elke dag consequent de ruimte kreeg, heb ik mij terugwerkt naar happyland. Ik stond vanaf dat moment in mijn kracht en dat ging echt niet zonder slag of stoot.

Mijn omgeving heeft zich menig keer afgevraagd welke richting ik op ging. Maar ik ging maar een kant op. Op zoek naar mezelf. Ik begon mijn keuzes te maken, mijn beslissingen te nemen, mijn menig te uiten, mijn grenzen te bewaken. Puur uit eigenliefde. Want ik kon immers alleen geven wat ik zelf ook heb te geven. En daarin wilde ik een voorbeeld zijn. Niet alleen naar mijn gezin, mijn familie en vrienden, maar naar al die vrouwen die tegen hetzelfde aan lopen.

Daarna kwam het moeilijkste. Vasthouden wat je geleerd hebt, net zolang tot je het volledig eigen hebt gemaakt. En dat is af en toe nog steeds hard werken. Daarna kreeg ik ook nog trainingen om in mijn kracht te staan als hoogsensitieve vrouw. Grenzen bewaken is daar ook weer een groot onderdeel van. Af en toe berusten in hoe het leven soms is, ook. Ik heb leren meegaan op de golven van het leven en ik heb geleerd mijn hart en mijn intuitie te volgen. Dat is wat het makkelijk maakt en waardoor het leven een stuk makkelijker aanvoelt. Dat doen wat dicht bij je ligt en die richting voor jou bewaken en voeden. Hoe?

Met mijn passies en alles waar ik intens blij van wordt.

Wanneer kreeg jij voor het laatst tranen in je ogen? Niet van verdriet, maar van intens geluk. Of wanneer maakte jouw hart voor het laatst een sprongetje en voelde je dat verliefde gevoel doordat je iets deed waar je heel gelukkig van wordt, of iets ervaarde wat je hart vervult?

Er wordt over het algemeen altijd maar zo ontzettend afgevlakt geleefd. Maar waar is die passie? Die passie voor het leven en al het moois dat het je kan brengen? Voor optimaal jezelf zijn en jezelf voelen, en doen waar je intens gelukkig van wordt?

Die passie ligt in jou en in wat jij in het leven ziet en eruit haalt. Zaak dus, om die frequentie te vinden. Je passies te ontdekken en ze te activeren. Pas je dit met regelmaat en consequent toe, geef je dit de ruimte om er te mogen zijn, omdat het jou verrijkt, dan zul je ervaren dat je dagen een stuk gemakkelijker aanvoelen. En zoveel leuker! Wil je ook je passies herontdekken of ze in kaart brengen om die verliefdheid te voelen die passies teweegbrengen, neem dan contact met me op. Mijn Passie Discovery Sessie kan je hiermee verder helpen.

Toen ik in mijn burnout zat, zag ik niet waar dit toe moest lijden. Als je je ellendig voelt, is dit absoluut niet iets wat je graag nog eens voorbij ziet komen. Toch kan ik vol overtuiging zeggen dat dit mij zoveel gebracht heeft waar ik dankbaar voor ben, dat ik het niet had willen missen. Omdat ik nu vanuit mijn hart kan leven vol passie, kan ik veel meer genieten van wat er op mijn pad komt.

Ik wens je een fijn weekend!

Linda

Oja, Ik pretendeer niet met deze blog dat Cranio Sacraal Therapie dé oplossing is voor een burnout. Zoveel mensen, zoveel smaken. Voor mij heeft het mede bijgedragen aan mijn herstel. Maar dat wil niet zeggen dat dat voor iedereen zo is. Misschien past een andere hulpvorm wel beter bij iemand anders. Ga op je gevoel af en maak daarin je eigen keuze. Inmiddels heb ik zelf ervaring opgedaan, en kan ik je goed begeleiden bij het vinden van je balans, dus wil je ook het roer omgooien en jezelf terugvinden, bij mij ben je van harte welkom ;-).